Hepimiz onları konuştuk... Şimdi bakın neredeler?

13.10.2017 - 03:19 | Son Güncellenme: 13.10.2017 - 03:19

Okuma süresi: 2dk

Yıl 2009... Teknik direktör Abdullah Ercan yönetimindeki 1992 doğumlu U17 Milli Takımımız, Nijerya’daki Dünya Kupası’na katıldı ve çeyrek finale çıktı. (Fanatik)

Bu Videoya Göz Atabilirsiniz

Oynadığı futbolla büyük beğeni kazanan Ay-Yıldızlılar, Kolombiya ile 1-1 berabere kalıp, rakibine penaltı atışlarında 5-3 yenilerek yarı finalden döndü.

Bu başarı, her ‘altyapı başarısı’nda olduğu gibi büyük ilgi çekti, “İşte geleceğin A Milli Takımı” yorumları yapıldı. Ancak o dönemde Fenerbahçe, Galatasaray, Beşiktaş, Trabzonspor, Bursaspor, Schalke 04 ve Porto’dan gelen oyunculardan kurulu bu pırıl pırıl gençlerin sonu, beklendiği gibi olmadı!

Ya kariyerlerinin başındaki sakatlıklar ya da yeteri kadar şans verilmemesi gibi sorunlarla birlikte aradan tam 8 sene geçti, yıl da 2017 oldu.. Ve büyük kulüplerimizin alt yapısındaki oyuncuların hiçbiri kulüplerinde tutunamadı.

Gelişimin devamı sağlanamayınca da takım kaptanımız Bursa’dan Muhammet Demir, Beşiktaş’tan Sezer Özmen, Fenerbahçe’den Gökay İravul, Beşiktaş’tan Orhan Gülle gibi oyuncularımız ne geleceğin ne de A Milli Takım’ın önemli bir parçası haline geldi!

Abdullah hocanın o dönem kadroya çağırdığı 21 futbolcudan sadece 4’ü şu an Süper Lig’de yer alıyor.

Kalanların çoğunluğu da ya TFF 1. Lig’de ya da 2. Lig ve 3. Lig’de kariyerlerine devam ediyor. 2009’daki turnuvadan çıkan tek yıldızımız, o dönem Hollanda’nın kaptanlığını yapan ve Ümit Milli Takım’la birlikte Türkiye’yi seçen Beşiktaşlı Oğuzhan.

Oğuzhan Özyakup. Finalde İsviçre’nin, ev sahibi Nijerya’yı 1-0 yenerek şampiyon olduğu kupadan çıkan birçok dünya yıldızından bazıları ise Brezilya’dan Neymar, Almanya’dan Ter Stegen, İspanya’dan Morata, İsviçre’den ise Xhaka...

2005’te Hollanda’yı 2-0 yenerek U17 Avrupa Şampiyonu olan Abdullah Avcı’nın oyuncularının birçoğunun kötü sonla biten kariyer hikayelerini ve bu haberdeki 1992 jenerasyonunun başına gelenleri, 2000 doğumlu U17 Milli Takımımız’ın gençleri için de çok değil, 4-5 sene sonra yazmak zorunda kalırız!