Hey Messi, Ronaldo! Dünya Kupası Kazanamayan Efsane Futbolcular Da Var

Alfredo Di Stefano
Eusebio
Ferenc Puskas
George Best
Roberto Baggio
Eric Cantona
Raul Gonzales
Zlatan Ibrahimovic
Karl Heinz Rummenige
Michael Platini
Van Basten
Johan Cruyff
Zico
Socrates
Didier Drogba
Geroge Weah
Samuel Eto’o

Bu saydığım isimlere bir o kadar; hatta daha fazlası da eklenebilir. Bu neyin listesi? Evet, dünya futbol tarihine geçmiş yıldız futbolcuların listesi. Hepsinin de ortak noktası şu: Hiçbiri Dünya Kupası kazanamadı. Ancak bu onların efsane futbolcu olmaları gerçeğini değiştirmiyor. Crsitiano Ronaldo da, 4 yıl sonraki kupada oynayıp kazanamazsa, bu listeye girecek. Belki de en baş köşede olacak. Ve yine eğer Katar’da kazanamazsa Lionel Messi de için de aynı durum geçerli.

Ronaldo da Messi de bireysel olarak ‘efsane’ futbolcu olmak için çok ama çok iyi bir CV’ye sahip. Hatta şu listede adı geçen futbolculara fark atacak kadar. Daha da ileri gidiyorum, bu iki isim Dünya Kupası kazanmış bazı efsaneleri de geçmiş durumda. Eğer söz konusu olan golse, kupaysa Messi’nin Maradona’dan daha kötü olduğunu kim söyleyebilir?

Maradona’yı tüm zamanların en büyük fenomeni yapan esas kriter kupaları değil. Onu vazgeçilmez yapan bir futbolcudan daha fazla olmasıydı. 

Maradona;

hem mükemmellikti
hem kusurdu
hem doğruydu
hem yanlıştı …

Maradona, tam da Dostoyevski’nin çizdiği insan karakterlerinin bir bütünüydü. Onda iyilik de vardı kötülük de… Politik kılıfı bir kenara atarsanız, onun ‘Tanrı’nın Eli’ni emek hırsızlığı olarak da görebilirsiniz.  Mafya ayağını görmezden gelirseniz, fakir Napoli’deki destanını başka türlü de okuyabilirsiniz.  Özel yaşamındaki çalkantıları da hesaba katarsanız, düzen için asla, “Maradona iyi bir aile babasıydı” diyemezsiniz.  Yani demem o ki Dostoyevski, Messi’yi değil Maradona’yı yazardı. Daha iyi bir roman olurdu çünkü…

Maradona, saha içi ve dışıyla; futbol ve hayatla birlikte sıradışı biriydi. O, uslanmaz bir uyumsuzdu. Mazbut Ronaldo ve Messi’ye en büyük farkı da burada atıyordu. Maradona’nın futbolda da hayatta bir çok dip noktası var. Şu ana kadar görebildiğimiz kadarıyla Ronaldo ve Messi’nin dip noktaları yalnızca futbolla ilgili. Bir finali kaybetmek veya bir kupayı alamamak… Pele ile Maradona arasındaki tercihte de bu saha dışı pozisyon belirleyiciydi. Pele, acılarını dışarıya yansıtmadı, FIFA’nin vitrinlerinde oturmayı seçti… Oysa örtünün altında onu da ‘insani’leştiren çok dramatik yaşanmışlıkları vardı. Genel algıya göreyse Pele, Messi ve Ronaldo’nun takımında yer alır… Maradona, kusurlarıyla büyüktü.

Messi ve Ronaldo’nun Dünya Kupası kazanması gerektiği ve ancak bu olursa tam efsane olacakları iddiası, içinde bulunduğumuz dijital çağın tatminsizliğinden başka bir şey değil. Hakiki kimliğimizin önüne geçmiş sanal kimliklerimiz, ilkel dönemlerin Tanrıları gibi her gün sunaklara kurban istiyor. Yüceltmede de küçültmede de aynı radikal tutum sergileyen kimlikler… Anonimliğin arkasına sığınmış milyarlarca kimliğin kendi yetersizliğinden kaçmasıdır Ronaldo ve Messi’yi hâlâ daha tamama ermemiş saymak. 

Bu kimlikler, her dakika ‘en büyük’ seçme acımasızlığıyla yaşıyor. Sayılar da onun en büyük silahı: En çok kim gol attı

En çok kim asist yaptı
En çok kim kilit pas attı
En çok kim kupa kazandı

Tüm bu sorulara Messi ve Ronaldo, “Ben” dese de, sanal kimlikler, “Sen Dünya Kupası kazandın mı?” diye çıkışacak. Ama ne Messi ne Pele’ye Dünya Kupası dışındaki kazançları sorulacak, Çünkü o  zaman ‘en büyük’ yara alacak! Yetinmeyi bilmeyen, teskin olamayan, sindiremeyen, kazanma dışındaki duyguları reddeden anonim insanlar çağındayız. Evet, insan kahramanlarıyla özdeşleşir ama onları öldürmez. 

Dijital çağın anonim kimlikleri kadar ‘otorite’ sayılan ‘gerçek kimlikler’ de bu vasatlığın en büyük besleyicileri. Onlar da her fırsatta kahramanları yarıştırıp ‘en büyük’ seçme gafletinde. Oysa, söz konusu sayılarsa şayet, Messi, Dünya Kupası’nı kazansa bile Maradona’nın büyüsünü bozamayacak. Zaten bu ‘tatminsizlik’ toplumunun sorunu da bu: Aynılaştırmak… Kahramanlık veya en büyüğü benzeştirip burun farkıyla galip ilan etmek…

Bu manasızlığı Messi ve Ronaldo’nun tutumları da besledi. Onlar da ‘Dünya Kupası’ şartını büyüklüklerinin tescili olarak saydı. Bir karşı duruşa cesaret edemediler. Zaten en büyük sorunları da bu steril. Başarısızlıkla baş etme becerileri çok düşük. İşte Ronaldo’nun Manchester United’ta ‘başarısız’ sayılmasına verdiği tepkiler ortada… Yıllarca büyük kazanımlarla elde ettiklerinin formunun güncel  durumuna bağlayıp, kaybettiğini sanması… Messi de Ronaldo da itiraz etmeliydi, birer modern köle olarak arenada Dünya Kupası şartıyla yarıştırılmalarına.

Ve şu Dünya Kupası denen mefhum… Sahi bu kupanın 2000’ler öncesindeki kadar masalsı olduğunu düşünüyor musunuz? Bakın yarın öbür gün FIFA bu kupayı iki yılda bir düzenlemeye başlarsa, şaşırmam. Çünkü bu artık bir ‘Para Kumbarası’… Eskiden milletlerin silahsız bir savaşıyken, şimdi FIFA’nın hazinesi. Eskiden çok net kimlikler ayrılmış ülkelerin futbol üzerinden birbirine meydan okumasıydı. Bugünse birbirine girmiş kimliklerden oluşan milletlerin… İşte Fas mucizesinin mimarları… Hocası da bir çok oyuncusu da Fas’ın dışında bir Avrupa ülkesinde dünyaya gelmiş. Bir oyuncunun Fas adına veya Fransa adına yarışmasında en büyük belirleyici nokta ‘milli hisler’ değil, ‘kariyerist tercihler’ …

Futbol sahalarında inanılmaz işler başaran Messi ve Ronaldo, buna rağmen bugün Dünya Kupası nedeniyle bir mendil gibi kullanılıp kenara atılma tehdidiyle karşı karşıya. Onlara bakınca bugün henüz yolun başında sayılan Kylian Mbappe ve Erling Haaland’ı daha da trajik bir son beklediğini hayal etmek güç değil. Messi ve Ronaldo’ya bakarak, şimdiden gardlarını alıp kendilerini yem ettirmeseler, iyi olur.

Greatest of all time (GOAT)… Yani gelmiş geçmiş tüm zamanların en iyisi. Tatminsiz dijital çağın anonim insanları için GOAT tanımının artık bir raf ömrü var. Gün gelecek, Uzay Kupası’nı kazanan GOAT sayılacak… Fakat bugün itibarıyla Ronaldo ve Messi’nin kahramanlıklarına bile bir margarin gibi raf ömrü biçmenin kederiyle yaşayacağız!